February 14 & 15

In 1983, Anne Teresa De Keersmaeker had her international breakthrough with Rosas danst Rosas, a performance that has since become a benchmark in the history of postmodern dance. Rosas danst Rosas builds on the minimalism initiated in Fase (1982): abstract movements constitute the basis of a layered choreographic structure in which repetition plays the lead role.

The music for Rosas danst Rosas was composed in 1983 by Thierry De Mey and Peter Vermeersch, who shortly afterwards founded the sextet Maximalist! The turbulent history of this sextet later gave rise to the Ictus ensemble in 1994. Maximalist! took on the torch created by the group ‘de Volharding’, founded in 1972 by Louis Andriessen and Willem Breuker: a European neo-minimalism, more aggressive and ‘hotter’ than American repetitive music. Thierry De Mey and Peter Vermeersch brought their own particular flavour to the group: the former with his taste for formalist procedures inspired by Ars Nova, the latter with his affinity for rock and surrealist jazz, from Carla Bley to Frank Zappa.

These two multifaceted talents, so different yet complementary, co-composed Rosas danst Rosas and Contre-Six ‘using four hands’, a very rare phenomenon in the history of written music. One cannot help but think of the famous preface to A Thousand Plateaus by Deleuze and Guattari: "Since each of us was several, there was already quite a crowd"! These are two masterpieces of energy, swing and melodic inventiveness, with a beauty of texture that rivals that of Steve Reich. They have not aged a bit, as they bear witness to a particular moment in time, that of the collective and feverish invention of the ‘Flemish Wave’.

Carlos Sampaolesi leads a contemporary reinterpretation, inspired by Anne Teresa De Keersmaeker's working notes during the choreographic writing of Rosas in Rosas. It will be performed by an ensemble of musicians that also represents the current state of Ictus: three generations of musicians-researchers... With Dirk Descheemaeker on bass clarinet (member of Maximalist! and first generation of Ictus), alongside seasoned musicians such as composer Eva Reiter on Paetzold recorder and electric viola da gamba, not to mention the last generation: Nele Tiebout on saxophone and accordionist Carlo Sampaolesi himself.

14 & 15 februari

In 1983 brak Anne Teresa De Keersmaeker internationaal door met Rosas danst Rosas, een voorstelling die sindsdien een mijlpaal is geworden in de geschiedenis van de postmoderne dans. Rosas danst Rosas bouwt voort op het minimalisme dat in Fase (1982) werd geïntroduceerd: abstracte bewegingen vormen de basis van een gelaagde choreografische structuur waarin herhaling de hoofdrol speelt.

De muziek voor Rosas danst Rosas werd in 1983 gecomponeerd door Thierry De Mey en Peter Vermeersch, die kort daarna het sextet Maximalist! oprichtten. De turbulente geschiedenis van dit sextet leidde later tot de oprichting van het ensemble Ictus in 1994. Maximalist! nam de fakkel over van de groep ‘de Volharding’, die in 1972 werd opgericht door Louis Anadriessen en Willem Breuker: een Europees neominimalisme, agressiever en ‘heter’ dan de Amerikaanse repetitieve muziek. Thierry De Mey en Peter Vermeersch brachten hun eigen specifieke smaak in de groep: de eerste met zijn voorliefde voor formalistische procedures geïnspireerd door Ars Nova, de tweede met zijn affiniteit voor rock en surrealistische jazz, van Carla Bley tot Frank Zappa.

Deze twee veelzijdige talenten, zo verschillend en toch complementair, componeerden samen Rosas danst Rosas en Contre-Six ‘met vier handen’, een zeer zeldzaam fenomeen in de geschiedenis van de geschreven muziek. Men kan niet anders dan denken aan het beroemde voorwoord van A Thousand Plateaus van Deleuze en Guattari: “Aangezien ieder van ons meerdere personen was, was er al een hele menigte”! Het zijn twee meesterwerken van energie, swing en melodische inventiviteit, met een textuur die qua schoonheid niet onderdoet voor die van Steve Reich. Ze zijn geen spat veranderd, omdat ze getuigen van een bepaald moment in de tijd, namelijk dat van de collectieve en koortsachtige inventiviteit van de ‘Vlaamse Golf’.

Carlos Sampaolesi leidt een hedendaagse herinterpretatie, geïnspireerd door de werknotities van Anne Teresa De Keersmaeker tijdens het choreografisch schrijven van Rosas in Rosas. Het wordt uitgevoerd door een ensemble van muzikanten dat ook de huidige staat van Ictus vertegenwoordigt: drie generaties muzikanten-onderzoekers... Met Dirk Descheemaeker op basklarinet (lid van Maximalist! en eerste generatie van Ictus), naast doorgewinterde muzikanten zoals componiste Eva Reiter op Paetzold-blokfluit en elektrische viola da gamba, en niet te vergeten de laatste generatie: Nele Tiebout op saxofoon en accordeonist Carlo Sampaolesi zelf.