After Liquid Room Phrases :
Het lichaam dat muziek fraseert, heeft zowel iets menselijks, dierlijks als machinaals. Om op te gaan in een instrument, vinden er een heel gamma aan fysieke en machinale kunstgrepen plaats. Daarentegen, om het gezang van vogels of het geblaf van een hond na te bootsen, doen we beroep op allerlei hulpmiddelen. Zo vinden de mens, de machine en het dier elkaar in de muzikale ruimte en worden er nieuwe hybrides gecreëerd die ons wel eens doen denken aan de mens-olifant uit de schilderijen van Hiëronymus Bosch.

De meest bizarre en confronterende klanken zijn trouwens intussen gemeengoed geworden in de doorsnee concertzaal, zeker als een viool of een hobo ze produceert. Dankzij het modernisme vinden we die klanken nobel, net zoals de klank van zand- en windmachines, schelpen en keien, die resoneren met een actuele zin voor ecologie. Andere zaken verwierven nog niet dezelfde status: de pc, computercode, de stroboscoop, de videoclip, de radio, autotune, loops – al die digitale rommel waar liefhebbers van Grote Muziek nog al te vaak op neerkijken. Jonge componisten en klankkunstenaars herdefiniëren wat ‘nobel’ en ‘ordinair’ is en amuseren zich te pletter. En dat is in hun werk ook hoorbaar: muziek heeft een emanciperende taak, namelijk elk voorwerp gelijkwaardig behandelen, op voorwaarde dat je er op een of andere manier je zenuwstelsel op kan aansluiten – op voorwaarde dat je het kunt fraseren.