Aperghis single-handedly incorporates the return to body as well as the return to language in contemporary music. It babbles and sings, it moves and plays, it is all virtuosic, impulsive and machine-like at the same time.

The friends of Ictus will be reunited with their beloved Aperghis, himself reunited with his beloved Lille Opera. In seven short pieces the level of strangeness will reach such a critical point that no one will be able to find their way around anymore.

Aperghis belichaamt op zijn eentje een terugkeer naar het lichamelijke van de hedendaagse muziek, tegelijk met een terugkeer naar het talige. Het babbelt en zingt, beweegt en speelt. Het is virtuoos, impulsief en mechanisch tegelijk.

Voor de Ictus collega's is het een aangenaam weerzien met Aperghis, die op zijn beurt terugkeert naar zijn geliefde tempel van de 'Opéra de Lille'. Doorheen zeven korte stukken zal de bevreemding zo'n kritische drempel bereiken dat vermoedelijk niemand nog de uitweg terugvindt !

Retour en force

    
Aperghis incarne à lui seul le retour au corps de la musique contemporaine, en même temps que son retour à la langue.
Ça babille et ça chante, ça bouge et ça joue : c’est tout à la fois virtuose, pulsionnel et machinique.

Les amis d’Ictus retrouvent leur cher Aperghis, qui retrouve son cher Opéra de Lille. En sept courtes pièces, le taux d’étrangeté atteindra pourtant un tel seuil critique qu’il y a fort à parier que plus personne, à la fin, ne s’y retrouve : allez comprendre.